Διασχίζοντας την μαύρη πόρτα, αισθανόμουν φοβερά κουρασμένος, το φως του ήλιου με τύφλωνε , δεν μπορούσα να διακρίνω με καθαρότητα τον πολυτελή χώρο, με τα γήπεδα την πισίνα και την φύση που τον περικύκλωνε , η χρήση είχε γράψει καλά πάνω στο κορμί και την ψυχή μου, αισθανόμουν και ήμουν ένα κουρέλι, η απόγνωση μου όμως είχε επιλέξει την επόμενη κίνηση μου, αδυνατώντας εγώ να βρω λύση έχοντας δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα για να βγω από τη κόλαση μου, αφέθηκα σε ένα site στο Internet που μιλούσε για την «Αρωγή12+». Αμέσως ενθουσιάστηκα με όσα έγραφε και κυρίως με την πίστη και την ελπίδα που περιείχε το κείμενο… Συνέχισα να περπατώ προς τον χώρο υποδοχής, τα πόδια μου τα έσερνα, όμως είχα έστω και διστακτικά πάρει την απόφαση να κάνω κάτι για εμένα… Θεέ μου τι κούραση σκέφτηκα, κοιτώντας τον μεγάλο χώρο. Αφού μου συστήθηκε αγκαλιάζοντας με ο Φάνης και μου εξήγησε για το σπίτι, με ανέβασε πάνω στο κυρίως σπίτι στον χώρο όπου βρίσκονταν η ομάδα! Ένας – ένας με χαμόγελο με πήρε αγκαλιά , εκεί ζεστάθηκε η ψυχή μου… Τώρα κοντεύω να ολοκληρώσω το πρόγραμμα και κοιτώντας πως θα πρέπει να ξαναπεράσω την μαύρη πόρτα, αλλά την φορά αυτή προς τα έξω, η κούραση έχει γίνει θλίψη, το ίδιο όμως συναίσθημα κυριεύει τα πόδια μου… Τον αγάπησα τον χώρο αυτό , γιατί μου έδειξε τον τρόπο για να ζω καθαρός και να χαίρομαι .
Κ.Λ.
…και τί δε θα΄’δινα να νοιώσω κι εγώ αυτό το συναίσθημα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να διαγράψω απ’το κεφάλι μου αυτό το δαιμονικό feeling. Na ξυπνώ χωρίς να σκέφτομαι την αυτοκτονία ως αποφυγή της ίδιας αέναης σκέψης. Την αυτοκτονία ως λύση για μία καλύτερη…..ζωή. Ούτε γι’αυτό , όμως , δεν έχω τα κότσια να το κάνω. Νομίζω πως κι ως ”πρεζάκι” είμαι αποτυχημένος. Διονύσης Χριστόπουλος,49,άνεργος,άχρηστος,απροσάρμοστος σε κάτι θετικό για την νορμάλ ζωή. Προβλήματα με τον Νόμο δεν είχα(έχω) ποτέ στην ζωή μου. Μπορώ το κόστος του 8μηνου κλειστού Προγράμματος μέσω κάποιου εσωτερικού δανείου να καλύψω? Σε οικονομικά θέματα, δεν υπάρχω, ούτε λεφτά να ”κρατήσω” στα χέρια μου δεν μπορώ. Θα γίνουν πάραυτα ”πρέζα”. Ζητώ απελπισμένα βοήθεια – από σένα Φάνη – διότι είσαι ο μόνος που με το παράδειγμά σου και τις επιστημονικές σου γνώσεις μπορείς να ”πείσεις”/βοηθήσεις την ψυχανώμαλη κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει εδώ και 25+ χρόνια. Βοήθησέ με, σε παρακαλώ. Θέλω να ζήσω γι’αυτό που μου απομένει στην ζωή ευτυχισμένος – για την ακρίβεια μη-δυστυχισμένος αφο΄ύ ευτυχία , άτομα σαν εμένα δεν μπορούν να την γευθούν ούτε γι’άστείο. Μακρυά απ’την Αθήνα είναι ένας βοηθητικός λογος παραπάνω……..